2014/12/27

Maite dut flipatzea. Baina ez hainbeste.

Azken urteetan Estatu Batuetatik etorri “berritasun” pedagogiko bati deitzen zaio flipatzea.
Desmartxa pedagogiko honek, iduriz, gero eta irakasle gehiago seduzitzen ditu, arrazoin parte haundiarekin dudarik gabe. 

2014/12/26

Amen armairuak

Gure amen ganbaretako armairuak eredugarriak izaten dira, oihal junta eta lerrokatu usaintsuz beteak. Apalez apal, gauza bakoitzak du lekua, erantzuki, akatsik gabeko leku eta arimen altxaleku. Atea ideki orduko aireratzera uzten dituzte haize leun urrin eztiak, izpiliku arrastoak eta zurak xurgatu liho garrantzituarenarekin batera. Hauen aldean, ohea estaltzen duen mantak zurail munttoak ere berekin dakarzki etxea atxikitzen dakienaren aztarnak. Dena da xuri baino xuriagoa - ez baita afera ttipia edo bazterrera uztekoa-, plegu onean ezarria, itzal, mantxa eta akatsik gabea.

2014/12/19

Maite ditut… uzkinazoak

Gogoan dut haurra nintzela, zozokeria bat egiten nuelarik, erraten zitzaidala “ze uzkinazoa egiten duzun!”. Konplimendua ez zen ene gustukoena, noski.

2014/12/01

Elkarrizketa eleanitzak


Gaur zer pentsatua eman dit elkarrizketa eleanitzen eta inter-ulermenaren gaiak eta hainbat ohar interesgarri irakurri ditut @garaigoikoa eta @ZEtxeburua -ren txioetatik.

Duela zenbait aste TELP tailer batean hasi zen kontua aipatu zirelarik “elkarrizketa eleanitzak”.
Planteamendua argia zen eta interesgarria: hizkuntza desberdinak menperatzen dituzten jende artean bakoitzak bere hizkuntzan komunika dezake, aitzinetik jakinik pareko guziek ulertzen dutela.
Orduan, ikusi nion interes anitz eta ikusten dizkiot oraindik.
Elkar-ulermena segurtatua izanik, euskaldunek ateak idekiak genituzke gure hizkuntzan aritzeko eta parekoak nahi duen hartan erantzuteko eta bide beretik ikasteko prozesu batean sartua denak aukerak ditu euskararen entzuteko eta biziarazteko, baita hizkuntzaz den pertzepzioa aldatzeko.

2014/11/11

Pedagogia eta ezina


Ene funtsezko eginkizuna, lanean naizelarik behintzat, pedagogoa izatea da. Hau da jendeari transmititzea zerbait, gisa batez edo bestez.

Ausardia piska bat izanez, definizio biziki pertsonal batekin, erranen nuke ene eginkizuna hau dela: burua astindu jakiteko nola debru eginen dudan gauza bat edo beste helarazteko bigarren bati, edo, ulertzea zein den eginen ez dudana, gaizki egina, transmisioan porrota zergatik gertatu den jakiteko. Sekulako tertulian luzatu gabe, pedagogo onak helarazi behar dituenak hauek dira: jakintza edo prozedura multzoak, egiteko molde eta gaitasun praktikoak eta, hirugarrenik, jarrerak. Azken urteetako gogoetak jarraikiz, opzionalki (nahiz ez dudan arras partekatzen) savoir devenir delakoa ere, etorkizunean proeiktatzeko gaitasuna helarazi beharko genuke. Bistan dena luza gaitezke, baina larriena hor da.

Nunahi egonik hona

Azken urtebetean gutxi ibili eta kasik lau hilabete ez dudala deus sartu hemen.
Aste luzeak eta dorpeak izan dira enetako, hortaz ez da izan ez nuela deus errateko, baizik eta gogo eta denborarik ez.
Nunahi sufriturik, berriz hemen nago.



2014/07/21

Prest izatea eta prestatua izatea

Uztaritzeko herriak berriki deklaratua du euskara hizkuntza ofiziala bere herrian.
Ekintza zoriontzekoa da, duda izpirik gabe.

Prefetak salaketa jarri omen dio, Frantses Konstituzioaren 2. artikuluarekin bat ez datorrelako horrelako erabaki bat eta batez ere hizkuntzaren konpetetentzia ukatu nahi baitzaie lekuko instituzioei.
Zein ondorio izan ditzake horrelako erabaki batek? Gertatu den arte, nik bederen ez dut gogoeta anitz eraman holako bati buruz. Zer pasatzen da erabakia hartu ondoan? Zer eta nola egin, zein lehentasunekin, zein ahalekin?

2014/07/11

Bakoitzak bere egia

Presoen aldeko manifestaldira joan gabe ezin egon eta gainera aro ederra zela haurrekin joan ginen.

Haurrak tipiak dira baina ez da lehen aldia manifestaldietara joaten direla, gustatzen ere zaie, batez ere lemak oihukatzea, giro horretan kulunkatzen dira eta. Preziatzen dute gauza bakarra holakoetan.

2014/06/26

Egunon! Euskara ikasi nahi nuke!


Christian Lamblin-ek haurrentzat diren antzerki tipiak idazten ditu. Adibidez hau, "Le tailleur fou" deitua. 
Irakurri dut, maitatu dut, ezagutu dut. 







Iturria : Petites comédies pour enfants 7-11 ans - Christian Lamblin.
Argazkia : Absurdoa by TtoTheStret



LE TAILLEUR FOU

(La pancarte “Tailleur” est face au public. Le tailleur fait les cent pas sur la scène. Arrive le client.)
LE CLIENT: Bonjour monsieur! Je voudrais une veste!

LE TAILLEUR: Bien sûr, monsieur! Je prends tout de suite vos mesures!
(Le tailleur prend la règle et mesure n’importe quoi n’importe comment: longueur des jambes, tour de taille…Air étonné du client.)Parfait! J’ai toutes les mesures! Je vais pouvoir vous faire une belle veste! Si vous voulez, je peux vous la faire en peau d’éléphant.

LE CLIENT: Euh…Non merci! Les éléphants, je préfère les voir en liberté! Je préférerais une veste normale, en tissu. Une veste comme tout le monde, quoi!

LE TAILLEUR: Parfait! Alors ici je vais mettre une manche verte…(Il montre en même temps qu’il propose.) et là une manche jaune. Au milieu, nous aurons quelques rayures mauves, avec des points roses et blancs. Qu’en pensez-vous?

LE CLIENT : Eh bien… C’est un peu trop coloré ! Je n’ai pas envie d’avoir une veste de clown pour aller travailler ! Je veux une veste grise, une veste normale, quoi…

LE TAILLEUR : Parfait ! Elle sera donc grise ! Grise ici… (Il montre.), grise là…Grise ici… (Il montre tous les endroits de la veste.)

LE CLIENT, qui commence à s’énerver : Oui, bon…Elle sera grise partout !

LE TAILLEUR : Parfait ! Grise partout ! Voulez-vous des poches ?

LE CLIENT : Bien sûr ! Une veste, ça a toujours des poches !

LE TAILLEUR : parfait ! Alors je vais vous mettre une poche là (sur la poitrine)… et une ici (sur une manche)… et puis une dizaine de poches dans le dos !

LE CLIENT : Des poches dans le dos ? Pour quoi faire ?

LE TAILLEUR : Mais, je ne sais pas moi ! Vous me demandez des poches, alors je vous mettre des poches!

LE CLIENT, à part : Oh ! Il commence à m’énerver, ce tailleur ! (Au tailleur.) Je veux une veste normale ! Avec une poche ici (Il montre.) et une autre là ! C’est tout !

LE TAILLEUR : Parfait ! Pour fermer votre veste, je vous mets une serrure avec une clé ou bien vous préférez un petit cadenas ?

LE CLIENT : Pas du tout ! Vous me mettrez des boutons !

LE TAILLEUR : Parfait ! Je vous mettrais des boutons ! Ici et là… (Il montre n’importe quoi.)

LE CLIENT, qui s’énerve de plus en plus :Mais non ! Des boutons ici ! (Il montre.) Et là, vous me mettrez des boutonnières, pour attacher les boutons ! Ce n’est pourtant pas compliqué !

LE TAILLEUR : Parfait ! Des boutons ici et des boutonnières là ! Votre veste sera superbe !

LE CLIENT, se tournant vers le public : Il est fou ! Ce tailleur est fou !

LE TAILLEUR : Donc, je résume ! Vous voulez une veste grise, avec une poche ici et un autre là… Des boutons ici et des boutonnières là… (Il montre à chaque fois.) Je me mets aussitôt au travail ! (Il pousse le client hors de la scène.) Revenez la semaine dernière ! Elle sera prête et nous pourrons la manger ensemble ! Au revoir madame ! Bon voyage, bon appétit et bonne nuit !

(Le client est parti. Le tailleur se tourne vers le public.)
Oh là là ! Quel drôle de client ! À mon avis, il n’est pas normal ! Une veste grise, quelle horreur ! Avec des poches, des boutons, des boutonnières… Beurk ! Beurk beurk beurk ! Ça me donne envie de changer de métier ! À partir de la semaine prochaine, je serai médecin ! Je peux même commencer tout de suite !

(Il regarde le public à la recherche d’un malade et s’approche d’un spectateur.) Vous par exemple… Vous me semblez bien pâle… Je vais vous soigner ! (Il cherche dans ses poches.) Ah non, je n’ai pas encore mes instruments ! Il me faut des scies (air illuminé) et puis des pinces… Je vais chercher tout cela ! Attendez-moi bien tranquillement ! Surtout ne partez pas ! Et surtout, ne guérissez pas ! Je reviens !

(Il remonte sur scène et s’en va en s’assurant que son « malade » reste bien là. Il disparaît en criant :)
Ne bougez pas ! Je reviens !
On peut le faire intervenir plusieurs fois pendant les sketches, il parcourt le public à la recherche d’un malade, avec des instruments « délirants ».