Arratsalde euritsua zen eta deus ez
egiteko. Telebista piztu nuen. Bakan gertatzen zait; pozoia zait.
Gaurko zerbitzuek bost ehundik gora
telebista kate jartzen dizkigute eskura, EITB salbu; ni n-garrenean
gelditu nintzen, seko. Munduko leku galdu bateko ohitura eta
bizimoldeez egiten diren erreportaia horietarik bat zen, egileek
ikuspegi antropologiko seriotik eramana dudarik gabe, guri anitzetan
exotiko gertatzen zaizkigun horietarik bat. Sénégal-eko herri
batzuetan kokatua zen eta horko « arbre à palabre »
delakoen ingurukoa.
Deigarria izan zitzaidan, zinez,
berehalakoan ezin erran xuxen zergatik, deigarria hainbesteraino non
biharamunean berean bigarren aldi batez begiratu bainuen.