Bazterketa - Herri Urratseko kanta-bideoa

Hastapenean, aurtengo Herri Urratsen kantua entzun nuenean, hitzen haritik izigarriko samina eta erresumina sentitu nituen. Baina hori bideoa ikusi baino lehenago zen. Gero ikusi nuen bideoa eta hor trantsiturik gelditu nintzen.

Prest izatea eta prestatua izatea

Uztaritzeko herriak berriki deklaratua du euskara hizkuntza ofiziala bere herrian.
Ekintza zoriontzekoa da, duda izpirik gabe.

Prefetak salaketa jarri omen dio, Frantses Konstituzioaren 2. artikuluarekin bat ez datorrelako horrelako erabaki bat eta batez ere hizkuntzaren konpetetentzia ukatu nahi baitzaie lekuko instituzioei.
Zein ondorio izan ditzake horrelako erabaki batek? Gertatu den arte, nik bederen ez dut gogoeta anitz eraman holako bati buruz. Zer pasatzen da erabakia hartu ondoan? Zer eta nola egin, zein lehentasunekin, zein ahalekin?

Zerbitzu publikoa

Ikasturteak joaki dira eta ondokoak heldu eta denak antzekoak iduritzen zaizkit jada, sartze oro gertatzen diren arrangurek elkarren egite handikoak diren heinean.

Aste honetan publiko egin ziren Euskararen Erakunde Publikoak euskalgintzari zuzendu fondoak nola erabiliak izanen ziren, hau da euskararen transmisio, erabilera eta sustapenean dabiltzan erakundeek zenbat diru eskuratuko duten 2013. urte honetan urteko jarduera aitzina eraman ahal izateko.
Biharamunean berean euskararen eragileen arteko Konfederazioak bere iritzia plazaratzen zuen. Titularretan agertzen den bezala “kexu” da.

Filippetti komisioa

Aste honetan, aipamen bat merezi duen lan bat publiko egin da.
Aurélie Filipetti Kultur ministroak mandatu zuen Komisioak (lurraldeko hizkuntzen egoera eta hizkuntza politikan eman behar norabideen berri jakiteko) bere lanaren txostena itzuli du. Txosten horren oinarrian, hainbat ikerlan  baita hizkuntza gutxituen arloko hainbat eragilerekin egin elkarrizketak daude.
Txostenari begi bat eman nahi liokenak hemen du.

Internazionalismoa da?

Azken hilabeteetan, agian Deiadar efetuarengatik neurri batean, Frantziako beste hizkuntza gutxituetako hainbat egitura eta jendeekin harremanetan egoteko parada izan dut. Ez nahi bezainbat denboraz eta ez nahi bezainbat gogokoak nituzkeen gaietan sakontzeko. Alabaina harreman batzuk bederen badira eta biziki atsegina da. Batez ere, inpresio hori egoera berean bizi diren beste langile batzuena, baldintza berdintsuetan, ipar berarekin eta gogotsu, tirahalan baina harremanetan aritzeko nahi argiarekin.

Etiketatzea

Hego Euskal Herrian hizkuntzaren normalizazioan azken urteetan biziki modan izaten da ziurtagiriak banatzea, mota eta kolore guzietakoak, eragileei, euskaraz egiten dutenaren araberakoak, lantokietan eta dokumentazioan agerian ezartzen dituzte fierki.

Bitxiki Ipar Euskal Herrian, horrelakoak ez dira agertzen. Badirudi neke ere dela horiek moda ezartzea. Banatzen den « euskararen label » bakarretarik bat da Bai Euskarari eta nere iduriko mugak erakusten ditu hainbat aldetatik: duela urteetako kontua baita alde batetik, baina bestalde batez ere iniziatiba popularra izaten delako eta eragile pribatuak hunkitzen dituelako, beraz, berez, borondate onarekin ari direnak. Betiko bolontarismo horrekin jokatzen du eta babes gutxirekin iduritzen zaidanez.
Pentsatzen dut hizkuntz politika arduradunak doi bat hozpilak direla gaiarekin, berek jakinen dute zergatik, eta bide horretan ausartzea eta konkretisatzea zaila zaiela.

Korf ha korf

Bizirauteko, hizkuntza batek behar ditu denak erran, aipatu eta ahalmen hori ukan. Arlo batzuetan baldin badira gauza batzuk ezin erranak edo ez direnak gehiago erraiten, gai horien aipatzeko hitzak galtzen dira, bide beretik hizkuntza hori « hiltzen » da, hitz horiek hilak dira eta berreskuratzeko izugarriko indarra eskatuko lukete.