Antzerkian
ibili nintzeneko garaietan gauza anitz ikasi nituen. Ene burua
posizionatzen beste taldekideekiko, besteen entzuten, nehor ez begi
bistatik galtzen. Eta aitortzen dut irakasle lanetan nabilelarik
orduan ikasiek balio izaten didatela oraindik.
Hizkuntzen
irakaskuntzan ariketa eta egimolde anitz oinarritzen dira
antzerkiaren munduko tekniketan. Ikasleei eginarazten zaizkienak
batez ere baina ez bakarrik. Ba ote da irakaslerik erran lezakeenik
ikasgelan sartzen denean ez dela beste pertsona bat senditzen? Ni
beti hala senditu naiz. Klasean naiz, Bea deitzen naiz, baina jada ez
naiz hurbilekoek ezagutzen duten baina ikasleek sekulan gutxi
ezagutuko duten Bea. Beste bat naiz. Ikasleek ikusten duten Bea hura.
Eskizofreniaren mailakoa eman lezake, baina ni horrela egon naiz
gustura hainbat taldetan eta permititu izan dizkiot ene buruari lau
pareta horien artean beste gisaz egin ez nitzazkeenak.
Horretaz
aparte bada beste alde bat ere antzerkiari lotua dena ikasgelan eta, pertsonalki, azpimarratzekoa zaidana:
parte-hartzaile guzien ikustea, bizkarra emanik ere gibelean
gertatzen denaren berri ukateko gaitasun hori.
Eszenatokian,
antzezleak posizionatzen dira arrunt naturalki behar duten leku
zehatz horretan. Ez dira lekuaren bila ibiltzen, oinei so. Intuizioaz
badakite nun jarri. Eta jartzen diren leku horretatik, gainera,
badakite inguruan den orok zer egiten duen eta non den. Uste dut
horrelakoei deitzen zaiela ikuspegi periferikoa, gai izatea zure begi
bistatik kanpo dena edo zinez mugetan duzunaren ikusteko, sekula
zuzenean begiratu gabe. Ene ustez ez da bakarrik bista istorio bat,
bada ere bestelako pertzepzio moldeen garatzea: entzuten dena,
senditzen diren mugimenduak, jendeen bizipenen antzematea, enpatia
mailakoak.
Ikasgela
batean irakasle batek behar du dena ikusi eta bakoitzari behatu.
Aktore on batek ere beti inpresio hori ematen dizu, zuretzat ari
dela, zuri pertsonalki mintzo zaizula. Irakaskuntzan berdin da.
Irakasle on bat zuzentzen zaio ikasle bati, ongi entzuten dio,
atentzioa zentratzen du honengan, baina beste guziak ere kondutan
hartzen ditu eta behako batez ikasgela guzia bereganatzen du.
Batzuetan
ene buruari galdetu izan diot: konda dezakezu zehazki zer iragan den
gaur klasean, zer egin duen ikasle bakoitzak? Batzuetan erantzuna
izan dut. Beste batzuetan gutxiago. (Ezin gara beti jokolari bikainak
izan).
Inportantea
dena da ez beste muturrera joatea, hau da ikasle bakarrari atentzioa
ematea, maiz hoberena izaten den horri (artetik gure lanaren eta
guhaurren irudi ezin hobea itzultzen diguna). Ez gaitezen ahulak!!
Eta pentsa dezagun ere ahula denari, galtzen denari, taldeko
pailasoari, hamar aldiz azaldu arte piperrik ulertzen ez duenari,
beti idazten ari denari... Miresgarriak dira horiek ere! Eta gara
dezagun gure bista zorrotza, gure bizkar gertatzen ari dena behatuko
bagenu bezain ontsa senditu arte.
Antzerkia
gustukoa ez baduzue, jakin ezazue mus partida batean ere, ttanttoak
biltzeak bezainbat inporta duela besteei ez ttantorik uzteak. Horrela
mus jokolari on batek beti daki parean duenaren berri baitan zuzenean
begiratzen ez dituen beste bien berri.
Argazkia: La Parisienne by Sylvain Courant
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina