Antzara basak karrankaz gauaren erdian.
Gaur berriz ere Aurore-i pentsatzen dut.
Zeri pentsatzen ote du? Nori pentsatzen ote du?
Gaur hotza ari du giza-eskubideen herrian. Sekulako hotza. Gorputzeko atal guziak minbera jartzen dituen horietarik bat, erhi puntak lokartzen eta sumintzen dituena, hezurretan barna sartzen dena. Bihotza piska bat lasterrago ibilki zaizu. Erne, maldara joan behar duzu.
Gauaren erdiko hotzak zerbait partikularra du. Beldurgarria da. Mamuak dantzan jartzen ditu.
Antzarak karrankaz doatzi, gertakari larri baten seinale bezala, ihesi doatzi eta hotzaren ausikiak gogorragoak baizik ez ditu egiten.
Hotz egiten du herri honetan eta antzarak ere ez dira geldituko.
Gauaren erdian, Aurorek zeri pentsatzen duen? Ez dakit.
Segur dena da, etxeko berotasunetik urrun dela, ixiltasunean, gauaren gauean, bakardadean, hezurretaraino hormaturik, askatasunik ez den herri honetan, zeinetan antzarak ere ez diren geldituko.
Denbora suspenditu da, izaterik ez zuen parentesia bat ideki da eta berekin bizi bateko proiektu guziak zilintzo. Eta Herri oso bat karroinak sumindu eta oldarturik.
Aurore, ilunpean, ixilik, bakarrik. Baina xutik.
Karrankak gau izoztuaren erdian.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina