Maite dut ez alegia aritzea

Bizian (normalki) gutxitan aritzen gara alegia, ez bada jostatzeko edo antzerkilariak garela, edo berdin ere bizimolde hori garatu dugula. Alta, maizegi oraino, irakaskuntza lanetan ari garelarik, hainbat gauza irakatsi ondoan, ikasleei galdegiten diegu egitea “alegia”, nik dakita zer “egiten balute bezala”, “imaginatzea”, gaia “funtsezkoa balitz bezala” jorratzea. Gaiak ere gisa horretan luzatzen dira batzuetan hasten direlarik “demagun, egoera hau da, rol hau duzu, egun batez horrelako zerbait biziko bazenu...” eta bertsolariak bezala erantzutea. Mintzatzen direnean, kasurik hoberenean klasekideekin/ klasekideentzat mintzatzen dira. Idazten dutelarik gehienetan irakaslearentzat partikulazki idazten dute, honek zuzen dezan.
Bizkitartean kondatuko dizkiegu istorio politak diotenak euskara hizkuntza bizia dela, erabiltzen dena, balio duena komunikatzeko munduarekin, ikasten dutela gizartean erabiltzeko, ez irakaslearengatik eta abar luze bat. Mila aldiz itzulika erabilki ditugun dokumentuetan azalduak dira zernahi eginkizun eta hortik “nola hizkuntza ekintza sozialen burutzeko tresna baizik ez den, bilatzen dela besteengan eragitea eta elakrbizitza eta hurbilpenak akzionala izan behar duela, zeregin (erreal) batera zuzendua”...  Baina gero biziki zaila da praktikara eramatea eta klaseko simulazioa da usu ahal den bakarra.


Ahozko lanak zaila gerta daitezke, kanpoan den egoera zein den jakinik. Idatzizko lanak dira seguraski zailenak kudeatzeko. Ardura, nola eta zer egin behar den azaldu ondoan, lana burutzen da, itzultzen da, baloratzen da gisa batez edo bestez. Klaseko murruetatik haratago ez du baliorik, eremu horretan du lan horrek existentzia osoa eta gure gaurko kezkarik handiena izan beharko litzateke horren saihestea.
Horretan sartuz gero, segur, ezinezkoa da beti horrelakoak egitea: behar dira egoerak definitu eta bideratu, onartuak izan behar dute eta egingarriak, lan handia galdetzen du, nihaurk maiz ukaten ez dudan irudimena, funtzionatu behar du. Ez da eroso bizitzen baina ez da aspertzeko denborarik izaten. Haratago emaitzak aski harrigarriak izan daitezke: lanak hobeki eginak dira, autonomia eta inplikazio handiagoarekin, aitzinamenduak agerian dira denentzat eta oroz gainetik motibagarria da azken batean zerbaitetarako balio duen zerbait ekoiztea, norbaitek irakurriko duena eta erantzunen duena agian. Besteak beste.
Guri ez baitzaigu gertatuko idaztea nehork ez irakurtzeko edo idaztea deusen errateko, hitza hartzea pentsatuz erranen duguna hutsala dela edo ez duela nehork entzunen, ulertuko.

Aste honetan berean bi aldiz frogatu da hau guzia: behin ene taldeko ikasle batzuekin, beren laneko tresnak euskalduntzeko lanetan ari direnekin eta beste behin blog honetan ibili ondoan, nirekin harremanetan sartu diren ikasle batzuen bidez. Iragan larunbatetik hona, ustegabetarik, apurka ikasle zenbaitzuk idatzi didate; ez dakit xuxen zer egin eta zein helburu duten, bakarrik maila ertaineko ikasleak izan behar direla. Ahatik haien idatziak biziki argiak izan dira eta suposatzen dut lan handia galdetu diela hauen pentsatzea, prestatzea, idaztea, hitz egokiak erabili zituztela eta hutsik ez zutela egin segurtatzea. Niri plazer egin dit jakiteak batzuk nonbait interes zenbait ukan dezaketela idazten dudanaz eta eragiten diela zer pentsa edo galda. Pentsatzen dut erantzuna jaso dutenean antzeko zerbait sendituko zutela.

Argazkia: Coccinelle au bord du précipice